پاسخ این سئوال، مطلق نیست. نه می‌توان گفت همه خادم بودند و نه می‌توان گفت نبودند. تعیین درصد نیز به زمان و بررسی و رصد کردن نیاز دارد، ولی اجمالا می‌توان گفت هرچه از عمر انقلاب و نظام جمهوری اسلامی می‌گذرد، میزان خادم بودن مسئولین و صاحب منصبان کاهش می‌یابد و بر آقائی آنها افزوده می‌شود. ویژگی خادم، اینست که با مردم و در کنار مردم است و درد مردم را میفهمد و ویژگی آنان که خادم نیستند اینست که لحظه به لحظه از مردم فاصله می‌گیرند و نمی‌توانند بزرگواری مردم را حفظ کنند.

 

کسانی که در خانه‌های گران قیمت زندگی می‌کنند، با ثروتمندان حشر و نشر دارند، در مهمانی‌های اشراف شرکت می‌کنند، مهمان سفره فقرا نمی‌شوند و یا فقرا به سفره آنها راه ندارند، نمی‌توانند خادم مردم باشند.

 

ما امروز حتی خود امام را هم در مجموعه‌ای از تشریفات و زینت‌ها محدود کرده‌ایم و تصورمان اینست که عظمت بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی به شکوه و جلال مقبره اوست نه به حسینیه ساده و بی‌آلایش جماران. کسانی که اینگونه فکر می‌کنند چگونه می‌توانند خود را صاحب درد بدانند و معنای گرسنگی را بفهمند؟