کشورمان را باید کشور مجوزها نامید، شما برای انجام هر کاری میبایست مجوز بگیرید، می خواهید در زمین متعلق به خودتان یک واحد تولیدی ایجاد کنید می بایست از دستگاهها و وزارتخانه های مختلف مجوز بگیرید، می خواهید چیزی را تولید کنید و در بازار بفروشید یا صادر کنید باید مجوز بگیرید، می خواهید به طیف محصولاتتان محصولی جدید را اضافه کنید میبایست مجوز بگیرید، می خواهید برای کارگرانتان سالن غذاخوری جدید ایجاد کنید میبایست مجوز بگیرید، می خواهید مواد اولیه خط تولید تان را وارد کنید میبایست مجوز بگیرید، می خواهید محوطه کارخانه را اسفالت کنید می بایست مجوز بگیرید.
وبا کمال تاسف هر چه کار، تولیدی و اشتغال زاتر، تعداد مجوزها بیشتر و سخت گیرانه تر، و به برکت کیسه گشاد نفت در طی زمان تا دلتان بخواهد دستگاههای عریض و طویل دولتی درست شده است که مجوز بدهند و انگیزه ها را در این فرایند از بین ببرند و به برکت همین مجوزها که بعضا ماهها و سالها اخذ آن طول میکشد رتبه ایران درزمینه سهولت کسب و کار 152 از 189 شده است که ردیف و مرتبه رفوزه هاست.
و جالب است که همه این مجوزها نیز با استدلال اینکه میخواهیم جلوی فساد و هرج و مرج را بگیریم صادر می شود درحالیکه به گواهی مشاهدات و آمارها، هر چه کشوری فرآیندهایش در دادن مجوزها بیشتر، فسادش بیشتر است، هرچه رتبه اش در این رتبه بندی پایین تر، فسادش بالاتر. براستی چه باید کرد؟ آیا از دیگر کشورهائی که رتبه های بهتری در زمینه کسب و کار دارند نمی‌توان آموخت؟
بیایید به سه شاگرد اول تا سوم این کلاس یعنی نیوزلند و سنگاپور و دانمارک سری بزنیم. در همه این کشورها شما قادرید در کمتر از 48 ساعت کسب و کاری را آغاز کنید. جالب اینجاست که این سه کشور به لحاظ سلامت اقتصادی نیز جزء بهترین ها در سطح جهان هستند. براستی اینها چه می کنند که ما نمی کنیم؟
در یک کلام و بعنوان یک عامل تعیین کننده و بسیار کلیدی این کشورها بجای "مجوز"، "ضوابط" میدهند.
شما برای انجام هر کسب و کاری اعم از کوچک - متوسط ویا بزرگ می توانید از مرجع مربوطه ،کتابچه ضوابط ایجاد آن را دریافت کنید.و مطابق آن بدون آنکه لازم باشد به مرجعی مراجعه کنید مراجعه کنید کسب و کارتان را راه اندازی نمائید. منطق این کار هم اینست که شما بعنوان سرمایه گذار هیچگاه سرمایه تان را با زیر پا گذاشتن ضوابط در معرض ریسک و خطر قرار نخواهید داد. در این کشورها سازمانهای دولتی بسیار چابک و بسیار کوچک اند، زیرا آنها تنها دو کار را می بایست آنجام دهند.
1- تدوین ضوابط و به روز نگهداشتن آنها.
2- نظارت آنهم با حداقل نیروی انسانی و بکارگیری بهترین و موثرترین شیوه ها.
امید آنکه دستگاهای دولتی ما بخاطر مصالح عالیه کشور دست از این روش نامیمون و نامبارک مجوز دادنها بردارند و اعطای ضوابط را جایگزین اعطای مجوز نمایند.
انشاالله...
