در کتاب ساغر عشق آمده است:
سالک مناجی برای آنکه بهره‌های معنوی خود را از مناجات خویش ببرد، نیاز به دل پاک دارد.
دلی که به قذرات هوای نفس آلوده شده و محصور در حصار نفس می‌باشد و گرفتار و اسیر آمال و آرزوهای موهوم و خیالی و مذموم گردیده و از طهارت و پاکی افتاده، کجا می‌تواند از نجوای با حضرت محبوب جلّ‌جلاله، لذت‌های وصف ناشدنی را ببرد؟!
کسی که در گرداب دنیای دون فرورفته و بی‌توجه به حلال و حرام الهی و فرمان و خواسته‌ی حضرت محبوب جلّ‌جلاله می‌باشد، کجا ذائقه‌ی روحش می‌تواند طعم شیرین مناجات و حلاوت ذکر را بچشد؟!
اساس کار سالک با دل است، و گناه و معصیت، دلی برای او باقی نمی‌گذارد.