امیر محبیان در گفت‌وگو با تسنیم درباره ریشه‌ها و بسترهای اعتراضات اخیر می‌گوید: این که بستر اولیه اعتراضات زمینه اقتصادی داشته و محصول سیستم مدیریتی و ناتوانی در حل مسئله است؛ شکی نیست، اما طبعاً بسط اعتراضات به سایر حوزه‌ها و خشن‌سازی و رادیکالیزه کردن آن امری دیگر است که باید آن را مجدداً از نقطه و انگیزه شروع دید. در مورد این که رقبا طراح این اعتراضات بوده‌اند؛ با اطمینان نمی‌توان اظهارنظر کرد ولی متاسفانه شواهدی وجود دارد که متاسفانه بویژه در مشهد تلاش‌هایی برای جهت‌دهی سیاسی اعتراضات یا حداقل بهره‌گیری از آن انجام شد ولی طبعا انتظار این جهش کمی را نداشتند. با اعتراضات جدی نمی‌توان بازی کرد. راه انداختن امری است و کنترل امری دیگر. در هر حال ناپختگی سیاسی در رفتارهای دولت و رقبا در این واقعه کاملا واضح است.
وی با بیان اینکه رصد وضعیت کنونی ایران بدون دیدن آن در نقشه جهانی ممکن نیست، افزود: وقتی در چالشی جدی با عربستان سعودی در منطقه بوده و آمریکا و اسراییل به وضوح ایران را تهدید می‌کنند؛ طبعاً این دشمنان در راستای ناامن‌سازی هم برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری کنند.
محبیان می‌گوید: اگر تصور کنیم دشمنان ایران توانایی شبکه‌سازی‌های ولو محدود برای فعال‌سازی هسته‌های اعتراضی خشن را ندارند؛ دچار ساده انگاری هستیم. ضعف دولت در مدیریت توقعات مردم و ناتوانی در گره‌گشایی از مشکلات مردم بستر مناسبی برای بهره‌گیری از فرصت‌ها برای معارضان است که ناپختگی رقبا و عدم درک اولویت‌ها آن را تشدید کرده است. هدف دشمنان از متشنج‌سازی فضای درونی کوشش برای منفعل‌سازی جمهوری اسلامی در حیطه‌های بین‌الملل است.
این کارشناس مسائل سیاسی با این تاکید که "باید لایه‌های مختلف معترضان را تفکیک کرد" گفت: معترضان اقتصادی حق اعتراض دارند و باید به مشکلات آنها توجه و مشکلات را تا حد امکان حل کرد؛ اما هسته‌های آشوب‌ساز و شبکه‌های آنها را هم باید از معترضان اقتصادی جدا ساخت و برخورد متناسب با رفتار با آنها داشت. روشن است اگر بستر مطالبات واقعی نباشد؛ هیچ سواستفاده‌گری نمی‌تواند موج آفرین باشد. واقعیت این است که مشکل ناکارآمدی مدیریتی در حال بحران‌ساز شدن است.
