چقدر سنجیده و با وقار سخن می گوئید، علم و درایت شما نظیر ندارد، چقدر این رنگ به شما می آید، اجازه می دهید تفاله چای شما را بنوشم، چقدر امروز خوش تیپ شده اید، میشه برای تبرک هم که شده دکمه ای از لباستان را داشته باشم، لاستیک ماشینتون چه خوب می چرخه و ...
جملاتی متملقانه و چاپلوسانه ای که جز مبتلا کردن فرد به بیماری خطر ناک " توهم دانایی" و یا حتی تشدید آن حاصل دیگری ندارد، جملاتی که باعث می شود یک مسئول و یا مدیر یا حتی یک وزیر گاها راه ناصواب و اشتباه را با افتخار بپیماید. جملاتی که معمولا چون سدی محکم راه نقد را می بندد و فردا را بقدری در ورطه غرور و سر مستی غرق می کند که در افکاری پوچ، خود را تافته ای جدا بافته و یا به عبارتی فرهیخته ای بی نظیر می پندارد. این تعاریف و تمجید های پی در پی که معمولا به دلایل شخصی و از روی منفعت طلبی توسط عده ای افراد کلاش و سودجو مطرح می گردد گاهی به قدری روی افراد تاثیر می گذارد که آنان را تا آستانه خودشیفتگی و جنون پیش می برد.
غرور ایجاد شده ما حصل این نوع برخورد ها به تدریج شخص را از واقعیات زندگی دور می کند، گوش ها را بر روی حقایق می بندد و چشم ها را نسبت به درک بدیهیات ناتوان می سازد. بیماری " توهم دانایی" بسیار مخربتر از نادانی است، شاید نادان را بتوان در این یک فقره دانا تر از یک متوهم دانایی به شمار آورد چرا که نادان حداقل نسبت به نادانی خود آگاهی دارد. مبتلایان به این مرض به تدریج دچار عارضه خود شیفتگی و خود بزرگ بینی می شوند، در تصوری معیوب خود را انسانی خاص می پندارند، که از نظر ضریب هوشی و توانائی های فکری از دیگران برتر هستند، این بیماران متوهم هرگز تحمل نقد را ندارند و در برابر هر انتقادی خشمگین شده، واکنش نشان می دهند.
معمولا افرادی که یک شبه ره صد ساله را طی کرد ه اند و به اصطلاح به الاف و الوفی رسیده باشند، بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری وخیم قرار می گیرند. شیوع این مرض در بین افراد مشهور خیلی زیاد است اکثر هنرمندان، سیاستمداران و مدیران ارشد و حتی میانی که بصورت روزانه در معرض ارتباط با افراد متملق و چاپلوس قرار دارند، همواره در معرض ابتلا قرار دارند. نشانه های این بیماری بسیار پنهان است و تنها گهگاهی می توان آن را از روی رفتار و سخنان افراد شناسایی کرد. از دیگر علائم این بیماری عدم پذیرش آن از سوی فرد مبتلا می باشد یک فرد متوهم هرگز خود را بیمار نمی داند و این مسئله راه معالجه و درمان او را بسیار سخت می کند، اکثر مبتلایان به این مرض معمولا تا پای گور این توهم را همراه دارند.
از جمله راه های علاج این بیماری که البته خیلی هم مشکل می باشد پذیرش این مرض از سوی بیمار و مراجعه به روانشناس می باشد در کنار آن دوری از افراد متملق نیز باید در دستور کار قرار گیرد. از آنجائیکه بخش عمده ای از سوء مدیریت ها را می توان ناشی از این بیماری دانست توصیه می شود از این پس در عزل و نصب ها در کنار نامه های ارسالی به بخش های اطلاعاتی و امنیتی که جهت سلامتی مالی و اخلاقی افراد صورت می گیرد مکاتباتی نیز با حوزه های سلامت روان وزارت بهداشت نیز پیش بینی شود، چرا که ممکن است بخشی از مشکلات مردم ناشی از تصمیمات افرادی باشد که مبتلا به این عارضه خطرناک هستند.
