"بازی پادشاهان" نامی است که در قرن 16 میلادی خاندان سلطنتی انگلیس به خاطر علاقه فراوانشان به شطرنج، روی آن نهادند. این بازی در برنامه‌های تفریحی و سرگرمی اکثر سیاستمداران مشهور دنیا جایگاه ویژه ای داشت، از باراک اوباما گرفته تا هیتلر، لنین، چه گورا، فیدل کاستر و وینستون چرچیل همگی عاشق شطرنج بودند. اوباما که شطرنج را از پدربزرگ و ناپدری‌اش یاد گرفته بود، از اوقات فراغت خود برای این بازی استفاده می کرد. جالب است بدانید که علاوه بر همسر اوباما که با او سر میز شطرنج می‌شست، این رئیس جمهور تجربه بازی با فیشی آناند، شطرنج باز حرفه ای هندوستان را نیز داشته است.
هیتلر و لنین نیز در سال 1909 با هم در وین اتریش، سر این بازی به رقابت نشستند.
از دیگر سیاستمدارانی که تاکنون سر میز شطرنج مهارت های خود را به رخ یکدیگر کشیده اند می توان به "فیدل کاسترو و چه گورا" اشاره کرد.
مهارت در بازی شطرنج میراث پدری بود که به نخست وزیر سابق بریتانیا یعنی وینستون چرچیل رسید تا جایی که در اواخر قرن 19 میلادی اقدام به راه اندازی یک باشگاه شطرنج کرد.
اگر در این باره کمی از دنیای سیاست فاصله بگیریم و سری به وادی هنر و نویسندگی بزنیم، ویلیام شکسپیر را نباید در فهرست عاشقان بازی پادشاهان از قلم انداخت. او در یکی از نمایش‌نامه‌هایش به نام "طوفان" برای قدردانی از شاهزاده الیزابت، شطرنج‌باز چیره دست، در متن نمایش‌نامه دست برد و سکانسی درباره این بازی به آن افزود.
در مشاهیر اهل قلم، یادی هم از گابریل گارسیا مارکز کنیم که علاقه اش به شطرنج وصف‌ناشدنی بود تا حدی که در یکی از آثارش از این بازی نیز اسم برده بود.
شاید وقت آن رسیده که از علاقمندان این بازی نامی هم از هنرمندان پرده نقره ای سینما ببریم، مثلا بیل کازی کمدین سرشناس آمریکایی از هر فرصتی برای پرداختن به این بازی غافل نمی شد.
