چندی پیش فرصتی دست داد و به تماشای فیلم سینمائی دیدنی و قابل تامل یاسین در منزل نشستیم. یادداشت مرتبط تنها از نگاه یک بیننده مشتاق سینما قلمی شده است.
بجز ژانرهای متعدد, سینما را شاید بتوان به 3 دسته بزرگ تقسیم کرد. نوعی از سینما که بویژه مختص هالیوود می باشد سینمای رویاپرداز و عمدتا امیدبخش و خوش بین است که اعتقاد دارد سینما و واقعیت می تواند و باید فاصله معینی داشته و سینمائی را که تنها بازتاب عین واقعیت ( عمدتا تلخ و سیاه ) زندگی است بر نمی تابد.
سینمای دیگر را می توان " سینما – واقعیت " ( و نه حقیقت ) نامید که خود به دو دسته بزرگ تقسیم میشود. یکی رسالت سینما را عمدتا نمایش عمومی آن بخش هائی از زندگی و . . . جهان میداند که معمولا در دسترس و پیش چشم بسیاری از بینندگان سینما ( اقشار عمدتا متوسط و بالای جامعه ) نیست. به این ترتیب با تلنگر بر روح اجتماع میکوشد حس همنوع دوستی و شناخت لایه های عمیق تر جامعه را پی گیرد.
نوع دیگر این سینما شاید متولد انقلاب اکتبر روسیه در 1917 بوده و یکی از برجسته ترین مولفان آن سرگئی آیزنشتاین خالق آثار بزرگ سینمائی همچون " رزمناو پوتمکین" و . . . " اکتبر" می باشد. این سینما به تاسی از روح "مانیفست حزب کمونیست" کارل مارکس خود را تنها محدود به نمایش واقعیت های پنهان جامعه ننموده, معتقد است رسالت هنرمند در شکافتن سقف جهان و انداختن طرحی نو در آن می باشد.
فیلم سینمائی " یاسین " ساخته 1392 آقای حامد امرائی را شاید بتوان نمونه زیبائی از تلفیق دو سینمای نخست دانست که ضمن نمایش خانواده ای بسیار مذهبی در ایران امروز بشکلی جاندار و تاثیرگذار, بازگشت امیدبخش روابط گسیخته پدر و پسری را به پرده میکشد که دو هدف و نگاه متفاوت به سوء استفاده از مذهب برای پیشرفت در زندگی دارند. نقش نقاد و در عین حال سازنده همسر – مادر در فیلم بویژه آموختنی است.
این یادداشت کوتاه را نمی توان پایان برد و بجز بازی های همیشه دیدینی حمید فرخ نژاد و پریوش نظریه, از نقش آفرینی زیبا و خاص بازیگر نوجوان فیلم یاد نکرد.