اولین بار در حال و هوای انتخابات ریاست جمهوری سال 84 در جلسه ای همراه با دکتر محسن رضایی در شهرکرد ایشان را ملاقات کردم فردی متین و بی آلایش بود. نام او در فضای رسانه ای با عنوان فعال سیاسی و البته رئیس انستیتو پاستور ایران گره خورده بود. تا سال 88 و فاجعه شرم آور کهریزک. جایی که پسرش محسن قربانی سوء مدیریت عده ای شد. دکتر عبدالحسین روح الامینی را می گویم. سیاستمدار داروساز و یار همیشگی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام.

او در شرایط پسا انتخابات سال 88 دست به کار بزرگی زد؛ عدالتخواهی هوشمندانه عبارتی است که برای مشی دکتر روح الامینی می پسندم. او در یک فضای غبارآلود و سیاست زده از یک سو از مطالبه عدالت و خونخواهی فرزندش نگذشت و از سویی هوشمندانه اجازه سوء استفاده به دشمنان را نداد و نسبت به فتنه گران موضع محکمی اتخاذ کرد.

تاکید بر پیگیری جنایت صورت گرفته در کهریزک تا به پای میز محاکمه کشاندن عالی ترین مسئول مستقیم در پرونده (قاضی مرتضوی، دادستان وقت تهران) در عین گرفتار نشدن در دام مصلحت اندیشی های کاذب اقدام قابل تقدیری است. پیگیری پرونده کهریزک به دور از هیاهوی رسانه ای و موج سواری سیاسی در چارچوب قانون توسط اولیای دم نشان داد که صیانت از نظام و دستاوردهایش نه در توجیه غیر عقلانی برخی از اقدامات و نه در چشم بستن بر مشکلات و نارسایی ها است.

خلاصه آن که روح الامینی نه بواسطه علقه اش به نظام دچار خودسانسوری شد و نه ژست اپوزوسیون گرفت، نه قانون شکنی کرد و نه از حق قانونی خود چشم پوشی کرد. او بواسطه ایستادگی اش در این موضوع هزینه تصمیمات غلط امثال مرتضوی را بالا برد. هرچند همگان انتظار رای قاطع تری از دستگاه قضا داشتند اما محکومیت سعید مرتضوی به دو سال حبس هم اتفاق کوچکی نیست. آقای روح الامینی؛ بواسطه ثبات قدم و رفتار انقلابیتان از شما تشکر می کنیم.