سه سال پیش در چنین روزهایی کسی از جدیدترین درس عاشورا پرده برداری کرد و امام حسین را «امام مذاکره» خواند که همین چند ماه پیش و در جریان مناظره های انتخاباتی به شدت از سو استفاده سیاسی از ائمه شاکی بود. روحانی در زمانیکه مذاکرات بر سر کلیات تفاهم نهایی به روز های نهایی خود نزدیک میشد به ناشیانه ترین شکل ممکن و با بدعت بزرگ « درس مذاکره ی کربلا» در تلاش بود تا جو جامعه را به نفع خویش و برای پذیرش نتیجه مذاکرات حفظ کند.

حالا، در بحبوحه ی شروع جنجال غربی ها بر سر پرونده موشکی و منطقه ای ایران، روحانی، در ایام شهادت امام رضا (ع)، ایشان را هم امام مذاکره نامید. شاید باور کردنی نباشد اما این، عین سخن روحانی در جلسه هیئت دولت است. چند ماه پس از سخنان روحانی درباره کربلا بود که تفاهم لوزان امضا شد. عنایت به همین سیر تاریخی ما را مجاب خواهد کرد تا به سادگی از کنار سخنان جدید دکتر روحانی در توصیف امام رضا عبور نکنیم. اما روحانی به دنبال چیست؟

در گیر و دار زلزله و زمانیکه حواس رسانه های کشور معطوف به این واقعه دردناک است، ایشان لایحه الحاق ایران به «کنوانسیون منع تامین مالی تروریسم » را به مجلس تقدیم کرده است. کنوانسیونی که اگر تصویب شود، کشور برای تحریم های جدید امریکا مهیا تر خواهد شد و امنیت ملی در معرض خطر جدی قرار خواهد گرفت. هرچند بررسی جزئیات این کنوانسیون هدف این نوشته نیست اما توجه به بخش مهمی از این معاهده ما از خطراتی که به موجب آن به کشور تحمیل می شود با خبر خواهد ساخت.

این کنوانسیون، هر عملی را که طبق تعریف ضمیمه های همین معاهده صورت پذیرد مجرمانه [ و تروریستی ] می داند و از کشور های پذیرنده آن می خواهد تا طبق قوانین داخلی آنها را « تحریم » و « مجازات » کنند. ( بند الف ماده ۲ )

یکی از کنوانسیون های ضمیمه این معاهده که تعریف « تروریسم » را در خود جای داده کنوانسیون « منبع بمبگذاری های تررویستی » است. این کنوانسیون در ماده ۵ خود اعمال تروریستی را اینگونه توصیف میکند: اقدامات جنایی که در جهت ایجاد وحشت در عموم مردم یا یک گروه خاص انجام شود. این اقدامات با هیچ یک از ملاحظات قومی، نژادی، سیاسی، مذهبی و ایدئولیژیکی توجیه پذیر نخواهد بود.

همین تعریف به خوبی علت قرار گیری حزب الله در لیست تروریستی اتحادیه اروپا و ایالات متحده امریکا را روشن خواهد کرد. از نظر آنها اسراییل، یک کشور مشروع بوده و تلاش حزب الله در جهت مبارزه با صهیونیسم تروریستی به حساب میاید.

از انجا که گروه هایی مانند حزب الله از نظر جمهوری اسلامی فعالیتی مشروع دارند، قانون منع تامین مالی تررویسم در مجلس ایران، فعالیت گروه های ازادی بخش و استقلال طلب را از فعالیت های تروریستی استثنا کرده است. حالا، دولت با لایحه ی خود به دنبال تصویب کنوانسیونی است که حزب الله و سایر گروه های مقاومت را نیز تروریستی میداند و مجلس را مجاب می کند تا استثنا بودن گروه های مقاومت را حذف کند!

دولت، در صورت پذیرش این کنوانسیون « باید » حزب الله و تمام نهاد هایی که از نظر ایالات متحده امریکا تروریستی هستند، تحریم کند. تحریم حزب الله البته آخرین مرحله نیست. دولت اگر این کنوانسیون را بپذیرد بر طبق آن مجاب خواهد بود تا برای بدست آوردن دل بانک های اروپایی، بر اساس قوانین امریکا عمل کند و سپاه پاسداران را نیز که جدیدا به فهرست « حامیان تروریسم - Global Terrorist » اضافه شده تحریم کند. تشریح کم و کیف این رخداد، یادداشت دیگری می طلبد اما دولتی ها باید پاسخ دهند، تا چه زمانی قرار است برای خروج از چاله، کشور را در چاه بیندازند؟