دیشب بود که در نیمی از ایران زلرله ی شدیدی آمد که کانون آن در استان کرمانشاه و منطقه ازگل بود و بار دیگر مردم ایران را عزادار کرد اما بازتابی که در فضای مجازی داشت بسیار جالب بود و دوباره هم جامعشناسان ایرانی را به فکر فرو برد. البته این پس لرزه های مجازی زلزله، پدیده جدیدی نبوده، در پس هر حادثه ی غم باری رخ می دهد. حال اگر از دیشب سری به رسانه های مجازی خودمان می زدیم غالب مردم را در حال پخش کردن اخبار این حادثه و پیام تسلیت فرستادن خطاب به ملت شریف ایران و خانواده های آسیب دیده، می دیدیم.
اماعده ای در همین فضای مجازی، در حال ارسال لطیفه هایی سخیف در ارتباط با این ماجرا بودند و از ارتباطش با سالروز تولد فلان دولتمرد گفتند تا مرگ فلان بازیگر بدکاره. گروهی هم طبق معمول با سیاست زدگیشان، پای محور مقاومت و فعالیتهای تسلیحاتی سپاه پاسدران را هم وسط کشیدند! و در آخر هم از مسکن مهر گفتند و با استناد به تصاویری از حلب و مصر، خودشان را مشغول انتقاد از محمود احمدی نژاد کردند! به راستی کافی نیست این همه بد اخلاقی؟! در این یک سال گذشته هر اتفاقی که در کشورمان افتاد سریع، عده ای به دنبال منافع جناحی خودشان رفتند و غم مردم گویی هیچ اهمیتی برایشان نداشت! حتی شاید پستهای اینستاگرامیشان هم از سر اجبار و برای لایک و چه، بود!
داستان معدن یورت و پلاسکو را به یاد بیاوریم. تقریبا به همین منوال گذشت. جک ساختند. لجن پراکنی سیاسی کردند. به هر فرد و نهاد غیرمسئولی، ربطش دادند. و هیچ کار خاصی هم، برای آسیب دیدگان انجام ندادند. از سیاسیون گرفته تا آن جماعت همیشه آنلاین مجازی! حال زلزله ی رودبار را به یاد بیاورید چقدر مردم در کشورمان عزادر بودند، چقدر افراد به طور خودجوش برای کمک به آنجا رفتند؛چقدر کمک های مردمی برای آن افراد جمع کردند . آن زمان دغدغه مردم کمک بود نه اینکه لایک یا نه سیاست. بلکه خون افراد برای اون ها مهم بود بلکه مشکلات اون ها برای آن ها مهم بود. البته بی انصاف نباشیم؛بعضی از همان مردمان در حال حاضر هم پیدا می شوند. هنوز هم پیدا می شوند مردمانی که با هیچ توقعی برای کمک به آنجا می روند و یا اهدای خون می کنند ولی نه با آن شور و شوق و عمومیت.
همین شاید امیدی باشد تا آن عده ی هم که در این مواقع به دنبال منافع حزبی و یا ساختن جوک می روند هم هدایت شوند. امروز عکسی دیدم از مناطق زلزله زده که که روی یک ماشین نوشته بودند "ما تسلیت نمی خواهیم کمک می خواهیم". البته شاید خود من هم به جای نوشتن این مطلب اگر وقتم را صرف کمک به آن ها می کردم صواب تر بود!
