بار دیگر زمین لرزید. خانه هایی تاب ایستادن نداشتند. آوار شدند. و گروه زیادی انسان در این آوار سنگین و یکباره و ناغافل، جان باختند و بسیاری دیگر زخمی سخت بر جسم و داغی سوزنده تر بر جان و دل، احساس کردند.
فاصله ها مهم نیست که چقدر باشد. ابعاد رنج و درد حادثه دیدگان، در هر کجا، بر روح و روان هر که خبر شده باشد، پنجه می کشد. می خراشد. ناله های در گلو شکسته را آزاد می کند. انگار که آتشفشانی از همدردی و عاطفه ی زیبای انسانی را در سینای وجود آدمیان برپا می سازد.
فاصله ها مهم نیست. مهم آن است که همه از پیکریم و از یک درخت تناور به نام انسانیت. درد و رنج هر شاخه از این درخت، رگ و پی و ریشه را که گوهر وجود انسانی است، بر خاکستر درد و اندوه و سوگ می نشاند. این درد، در همه ی شاخه ها و برگ ها منتشر می شود. دردی مشترک در یک پیکره ی واحد به نام انسان.
فاصله ها مهم نیست و ملیت ها و شناسنامه ها. انسان در این حادثه زخمی شده و مصیبت دیده است. بنابراین، همه به هم تسلیت می گوییم و برای برداشتن گرد غم و تنهایی ورنج حادثه دیدگان کمر همت می بندیم. هر کدام به هر شکل. و با هر توان.
امروز دوباره و باز، نشان می دهیم جانِ جاری در سخن سعدی نازنین را:
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
خداوند به همه ی مصیبت دیدگان، اعم از هموطنان کرد ایرانی و عزیزان کرد عراقی، صبر و شکیبایی عنایت فرماید و درگذشتگان این حادثه را در دریای آرامش و آمرزش خویش پذیرا باشد. آمین یا رب العالمین.
