راه پیمائی اربعین در نسبت کلید واژه " زائر" یک سبک زندگی تمدن ساز است. آنقدر غرق جوش و خروش این روزهائیم که کمتر قدر معرفتی این نعمت را توجه می کنیم.
مراسم پرشور اربعین حسینی در کربلا جلوه ای از یک جامعه اخلاقی و دینی است. جامعه ای که مفهوم جدیدی از نظم و قانون و ایثار و همیاری و تعاون ایجاد کرده است.
نظم در راه پیمایی اربعین عراق مفهوم متفاوتی از نظم رایج دارد . این نظم کاملن خودجوش و بدون هرگونه قرار داد دولتی و قانون از پیش نوشته شده است. نظمی است که از درون همکاری و تعاون عاشقانه زوار سیدالشهدا علیه السلام ایجاد شده است.
کمک کردن افراد به یکدیگر فراتر از ایثار و فداکاری های مرسوم است. کمک کردن به عنوان یک اصل ساختاری در راه پیایی اربعین ایجاد شده است و افراد برای کمک به دیگران از هم سبقت می گیرند. اهل کمک و ایثار حتا نگران ریا و تزویر هم نیستند چرا که اساسا راه پیمایی اربعین بر مبنای کمک و یاری و تعاون شکل گرفته است و همیاری در ساختار آن تعریف شده است.
روابط ادم ها بسیار احترام‌آمیز است و این احترام بسیار فراتر از ادب های مدرن و تصنعی جوامع امروزی است که بیشتر بر اساس رفتار کاسب کارانه سرمایه داری شکل گرفته است. در این مانور زیبا، ادب و احترام به دیگران جوشش درونی دارد و افراد برای عشق ورزیدن بهم عطش دارند.
امر_به_معروف و نهی از منکر و نظارت های مردمی در بالاترین سطح و بلوغ خودش قرار گرفته است. در این جامعه نهی از منکر نهادینه و خاصیت پیشگیرانه پیدا کرده است. در چنین جامعه ای افراد می دانند که هر خطای احتمالی با واکنش دیگر اعضای این جامعه مواجه می شود و بنابراین کمتر آسیبی در این جامعه شکل می گیرد.
سادگی و بی آلایشی و توقعات در حد نیاز و خورد و خوراک ساده، از دیگر نشانه های جامعه اربعینی عراق است. ساده زندگی می کنند و نیازهایشان صرفن براساس هدف تعریف می شود و در عین حال از این سبک زندگی لذت می برند.
هجرت و عبور از وابستگی های مادی به شکل واقعی کلمه در این مسیر دیده می شود. هجرت از زن و فرزند و زندگی و دیار و تن دادن به خطراتی که در طول راه آنها را تهدید می کند. پیوند سبک زندگی اربعین با هجرت خودش یک معیار کلیدی در زندگی جهادی است.
اما همه این زیبایی ها به یک مبدا برمی گردد؛ آن مبدا و نسبت چیست؟ "#محبت افراد به یکدیگر" منشا اصلی این جوشش خیرات است.
جامعه ای که روابط آدم ها در آن عاطفی و محبت آمیز است، نظام حاکم بر آن رنگ اخلاقی می گیرد. در جامعه ای که همه همدیگر را دوست دارند و نسبت به یکدیگر محبت می ورزند همراهی و همیاری معنی دیگری پیدا می کند.
بسیاری از خیرات و برکات سفر اربعین را باید در همین رابطه محبت آمیز دید. "انسان توحیدی و محبین اهل بیت" از کمک کردن به دیگران لذت می برند. شوق کمک کردن و آرامشی که از این یاری رسانی می برند اثر این دنیایی کار آنهاست و نگاه کاسب مآبانه نه به این دنیا دارد و نه حتا به آخرت. معتقدند انسان ها باید به یکدیگر کمک برسانند و این یک وظیفه است.
افراد وقتی کسی را دوست دارند تلاش می کنند به هر تقدیر به او خدمت کنند. کمکشان هم بدون درخواست و خواهش است . اگر چنین نگاهی بین ادم ها ایجاد شود دیگر لازم نیست منافع مادی این یاری رسانی متذکر شود. حتا فراتر از پاداش آخرت است. ادم ها چون همیدگر را دوست دارند به فکر هم هستند. اما رمز مانایی و ماندگاری این رابطه دوطرفه چیست؟ و چه ارتباطی به ماجرای اربعین دارد؟
اما این رابطه محبتی چه وقت ایجاد می شود؟
رمز و راز تشکیل این "محبت" در تعبیر " زائر" است. خیرات و برکات جامعه اخلاقی راه پیمایی اربعین را باید در نسبت زوار با یکدیگر دید. ارتباط عاطفی زائران اربعین، منشا اصلی همه این خیرات است؛ ارتباط عاطفی که در کمال خودش قرار دارد.
در جامعه اربعین افراد همیدگر را در حد اعلا دوست دارند و به همین دلیل به هم احترام می گذارند و حریم یکدیگر را رعایت و فداکاری می کنند و برای ایثار از هم سبقت می گیرند. چرا ؟ چون اینها زائرند. اینها کسانی هستند که محبوب اصلی شان را دوست دارند. مردم عاشق سیدالشهدا هستند و به همین دلیل هرکس که سیدالشهدا را دوست دارند را دوست می دارند و به او محبت می کنند. در چنین جامعه ای که افراد نسبت شان را با یکدیگر بر اساس نسبت آنها با اهل بیت تعریف می کنند می توان انتظار تشکیل یک جامعه توحیدی در اعلاترین درجه داشت.
و اما مهمتر اینکه تنها الگوی رشد و اعتلای جوامع نیز همین الگو است. الگویی که رفتار انسان ها را با هم عاطفی می کند آنهم محبت حقیقی. روابط عاطفی افراد با یکدیگر که که حول محبت آنها به اهل بیت ایجاد می شود، جامعه ساز است؛ آنهم جامعه کمال یافته اسلامی که جامعه ای توحیدی است.
منبع: روزنامه قدس
