دوستی در یک شبکه تلگرامی از مهندسین، با گذاشتن عکس پیوست به طعنه پرسیده بود که سهم ایران از اشتغال کارگران چینی چقدر است؟

مارکس می گفت کارگران کشورهای استعمارگر شریک ستم سرمایه داران کشورهای خود هستند. این سخنان اگر چه بیش از 150 سال پیش گفته شده و از آن زمان تاکنون نه تنها استعمار, دوره "استعمار نو" نیز بسر آمده و امروزه نقدهای بسیاری بر نظریات اقتصادی, فلسفی و سیاسی مارکسیسم وارد است, اما واجد حس و حقیقتی است که نمی توان از آن بسادگی گذشت.

نگاهی به صدر اخبار کشورهای پیشرفته جهان, نمایانگر آنست که تنها بخش زندگی مردم جهان سوم (از جمله ما) که گاه آنجا رسانه ای می شود, اخبار فجایع و حوادث سنگین طبیعی, اجتماعی یا جنگ های داخلی این سمت جهان است. چین بعد رهائی از استعمار ژاپن, روزگار درازی را در فقر و عقب ماندگی اقتصادی, اجتماعی و فرهنگی بسر می برد. اهل مطالعه و هم سن و سال های ما یادشان هست که در آن روزگار فریاد "وا جهان سوم" مائو و همراهانش گوش فلک را چگونه کر کرده بود.

اما در این سال ها که به مدد اصلاحات بنیادی تنگ شیائو پینگ و همراهی جدی مردم, چین فقیر به تاریخ پیوسته و عنقریب است که اژدهای زرد به قدرت برتر اقتصادی جهان بدل شود, دیگر از آن یقه دریدن ها هیچ نشانی نیست. صاحب این قلم را اطلاعی از روحیه مردم چین نمی باشد. اما آنچه تابلوست, تغییر جدی در سیاست خارجی (و حتما داخلی) دولت چین در نزدیکی به مناسبات جهان پیشرفته و غیبت آن داد و قال هاست که سخنش رفت.

آنان کاشتند و حقشان است که درو کنند. ما چه کاشته و در انتظار کدام کِشته ایم!؟