شاید خیلی تکراری باشد و تکرار مکررات، اما اتفاقاتی در فوتبال می‌افتد که بار دیگر باید به سر خط برگشت و پرسید این همه هزینه میلیاردی که نه نظارتی بر آن است و نه خروجی مشخصی در ورزش کشور دارد، چه نفعی و چه سودی برای جامعه دارد که اینقدر برخی مدیران، بازیکنان و مربیان برای آن سر و دست می‌شکنند و کاسه‌هایشان را جلوی هوادار و دولت دراز می‌کنند؟ مگر جز فساد، فساد و فساد، فوتبال باشگاهی در ایران خروجی دیگری داشته است؟ سال‌هاست باشگاه‌های ایرانی در آسیا درجا می‌زنند و نزدیک به سه دهه از آخرین قهرمانی یک باشگاه ایرانی در آسیا می‌گذرد. آنقدر پول‌های بی‌حساب و کتابی که نظارتی هم بر آن نیست از بیت‌المال به جیب اهالی فوتبال رفته که سال به سال بدون هیچ ضابطه‌ای صفرهای قراردادهایشان بالا می‌رود. وقتی نمی‌توانند این هزینه‌های افسارگسیخته را از جیب مردم و دولت بردارند، نتیجه‌اش می‌شود بدهی‌های هنگفتی که روی دست باشگاه‌ها می‌ماند، بدهی‌هایی که به خاطر آن امروز کنفدراسیون فوتبال آسیا به تیم‌های ایرانی حاضر در آسیا اولتیماتوم داده که اگر نتوانند تا چند روز دیگر آن را تسویه کنند باید قید حضور در لیگ قهرمانان را بزنند و فدراسیون فوتبال باید تیم‌های جایگزینی را به AFC معرفی کند.
این بدهی‌های کلان میراث همان قراردادهای بی‌ضابطه و بی‌منطقی است که مدیران باشگاه‌ها پای آن را امضا کرده‌اند تا بار دیگری روی دوش بیت‌المال بیندازند، مدیرانی که مدیر هزینه هستند و تنها هنرشان خرج کردن است، مدیرانی که با قرارداد با اسپانسرهایی که نقش دلال را بازی می‌کنند، پول‌های کلانی را ماهانه از حساب هواداران به حساب باشگاه می‌ریزند و آن را صرف نقد کردن چک قرارداد فوتبالیست‌هایی می‌کنند که ارزش یک‌هزارم قراردادی را که می‌بندند، هم ندارند! وقتی هم که کم می‌آورند و خرج و هزینه‌شان با هم نمی‌خواند، بدهی روی بدهی باشگاه است که تلنبار می‌شود و مثل امروز باید با تحمیل هزینه‌های چندده میلیاردی دیگری بر بیت‌المال، بار دیگر محتاج کندن از بیت‌المال و مردم شوند و باز هم این مردم و هواداران هستند که باید جور سوء‌مدیریت‌های مدیران باشگاهی را بکشند. آن هم در زمانه‌ای که مشکلات اقتصادی مردم بیداد می‌کند و سفره‌های آنها کوچک‌تر، آن سو اما انگار خبری از کوچک شدن سفره فوتبالی‌ها از بیت‌المال نیست و با حاتم‌بخشی وزارت ورزش و وزارت صنایع و خودروسازان، این سفره از حساب بیت‌المال هر روز بزرگ‌تر و گسترده‌تر می‌شود.
در چنین شرایطی قابل پیش‌بینی بود که از یک سو طاهری و از سوی دیگر افتخاری، مدیران سرخابی‌های پایتخت با آسمان و ریسمان بافتن در روزهای پیش‌رو با مصاحبه‌های مظلومانه از دولت بخواهند تا بار دیگر دست در جیب بیت‌المال کند تا بدهی‌هایی که از سوءمدیریت مدیران باشگاه‌ها آب می‌خورد را پرداخت کند تا نکند مردم ایران از عدم حضور تیم‌های محبوبشان در آسیا از زندگی زده شوند! به خصوص که برخی بارها برای توجیه هزینه‌های چندصد میلیاردی از بیت‌المال، فوتبال را عامل شادی و نشاط جوانان عنوان می‌کنند تا با این حربه دولت را مجبور به سراریز کردن پول به فوتبال کنند، ورزشی که با نگاهی به حاشیه‌ها و فسادهای گسترده‌ای که در آن رخ می‌دهد، می‌توان دریافت که هزینه‌های چندده میلیاردی از بیت‌المال نه تنها شادی و نشاط جامعه را به همراه نداشته، بلکه تنها سبب شده تا بخش کوچکی از اهالی فوتبال بدون هیچ‌گونه زحمت و تلاشی، راه صد ساله را یک شبه طی کنند، آن هم از جیب هواداران و بیت‌المال، بدون اینکه هیچ سودی برای هوادار و البته جامعه داشته باشند.
در چنین شرایطی روزی باید جلوی این فساد را گرفت، باید روزی جلوی هزینه‌های بی‌ضابطه فوتبال را گرفت و بیت‌المال را که حق تک‌تک همه آن هوادارانی است که از شب تا صبح برای تماشای یک مسابقه فوتبال پشت در ورزشگاه می‌خوابند، در جای درست و به جا هزینه کرد، اگر می‌خواهند این پول کلان در فوتبال هزینه شود، هزینه استعدادهای ناب و رده‌های پایه و ساختن ورزشگاه‌ها شود تا تعداد بیشتری از جوانان کشورمان بتوانند به قول برخی مدافعان هزینه‌های چندصد میلیاردی از بیت‌المال، بانشاط شوند و از گزند آسیب‌های اجتماعی دور بماند، نه اینکه این پول‌های میلیاردی که گفته می‌شود سالانه بالغ بر 230 میلیارد است مانند امروز خرج فساد و شب زنده‌داری‌های فوتبالی‌های تازه به دوران رسیده‌ای شود که برایشان فوتبال نه عشق و تعصب، بلکه بهانه‌ای برای عیاشی و دوردورهای شبانه است.
در چنین شرایطی به نوشته یکی از خبرگزاری‌ها «این 230 میلیارد تومان اگر دلسوزانه و درست هزینه می‌شد چه خدمات عمومی و فرهنگی که نمی‌شد با این مبلغ ارائه کرد. با یک حساب و کتاب کوچک می‌توان به نتایج عجیبی دست یافت. با این مبلغ می‌شد بیمارستان 200 تختخوابی بسیار مدرن ساخت که مردم از آن استفاده کنند. با همین مبلغ می‌شد چندین مدرسه خوب و مجهز ساخت یا برای چندصد نفر اشتغال ایجاد کرد.» هرچند به گفته برخی‌ها، آنقدر منافع برخی مدیران با این حیف و میل بیت‌المال در فوتبال گره خورده که در چنین وضعیتی، رخت بربستن فساد از فوتبال سرابی بیش نیست!/ سعید احمدیان (تحلیلگر روزنامه جوان)
