در عصر ارتباطات، با رشد چشمگير تجهيزات ارتباط جمعي همچون روزنامه هاي الكترونيكي، راديو هاي محلي، شبكه هاي متعدد تلويزيوني داخلي و ماهواره اي و همچنين شبكه هاي اجتماعي انتقال اطلاعات و تبادل افكار و عقايد بسيار سهل و آسان شده است. حجم بالاي اخبار و اطلاعات و سرعت شگفت انگيز انتقال آن به قدري است كه گاهي اذهان بعضي از رسانه ها و حتي مخاطبان عام را نيز از تجزيه و تحليل و پرداختن به بسياري از موضوعات و چالش هاي حياتي پيراموني باز مي دارد.

چالش هاي كه اخبار آن معمولا قرباني رخداد هايي مي شود كه جز اتلاف انرژي عايدي ديگري ندارد، در اين دنياي متراكم از اطلاعات گاهي اصل قرباني فرع مي شود و زمان دستخوش موضوعات بي ارزش روزمره مي گردد. در اين اوضاع مغشوش حفظ رسالت اصلي رسانه تنها با تدبير، برنامه ريزي و اولويت بندي اخبار ميسر است، مديران رسانه فارغ از هر نوع گرايش سياسي و اعتقادي و حتي نياز هاي مالي موظفند بخش از انرژي خود را متمركز بر موضوعاتي نمايند كه خود نيز به نوعي درگير آن هستند. موضوعاتی همچون تلفات 16000 نفري ناشي از سوانح رانندگي سوژه اي نيست كه بتوان آن را با مماشات ناديده گرفت و يا اينكه به ابزاري براي تسويه حساب شخصي يا سياسي بدل نمود، اين رفتار اصحاب رسانه و كم توجهي آنان نسبت به موضوعات اينچنيني شايسته رسانه هاي كشور نيست.

اينكه مديران رسانه براي از سر باز كني مسئله با اعزام يك خبرنگار گهگاهي گريزي به اين موضوع بزنند و مطلب را در لابه لاي صفحات داخلي سايت يا روزنامه خود گم كنند قابل پذيرش نيست. اگر به نقش اساسي رسانه ها در بسيج توده ها ايمان داريم بايد به شكلي ويژه وارد عمل شويم، اگر بر اين باوريم كه رفع اين چالش ملي نيازمند عزم ملي است بايد بر اساس رسالت تعريف شده خود گام برداريم. بدون شك نقش برجسته رسانه در كاهش تلفات سوانح رانندگي زماني محقق مي شود كه بدون ادعا و اختلافات سياسي و نظري تمامي رسانه هاي ما بصورت جدي به اين موضوع ورود كنند و با اتحاد و همدلي افكار عمومي را متوجه اين مشكل نمايند. اصحاب رسانه نبايد اجازه دهند كه اخبار و وقایع مهم در میان حجم انبوه داده ها گم شود و بعضی چالش های حیاتی ، نیامده روانه بایگانی ها شود. به هر حال شاه کلید اساسی برای همراه کردن مردم و مسئولان در دستان توانمند رسانه های جمعی است و این رسانه ها برای اثر بخشی چاره ای جز وحدت کلمه ندارد.

اگر یک روز صبح نیمی از صفحه اول تمامی روزنامه ها به رنگ مشکی در بیاید چه می شود؟ یا رسانه ملی با ایجاد تایمری در گوشه صفحات نمایشی خود آمار لحظه ای از تعداد تلفات را درج نماید چه اتفاقي مي افتد؟ می بینید که برای رسانه های ما عمل زیاد سختی نیست اما چرا صورت نمی گیرد برای این است که دغدغه های بالاتری برای آنان وجود دارد و يا اينكه فعلا این پروژه برای آنان اولویت اول نیست. کاش رسانه ها روزی ضمن توجه به عمق فجایع اطراف نه صرفا براي رفع تکلیف بلکه جهت مبارزه ریشه ای با مشکلات آستین بالا بزنند و به شكلي جدي و هماهنگ به کمک مردم بشتابند، کاش نقش حیاتی و رسالت اصلی خود را دریابند و این نقد کوچک را جدی بگیرند.