عالمی وارسته و متخلق به اخلاق و آراسته به زیور ادب و پارسایی (حضرت آیت الله راستی کاشانی) درگذشته است. مجلسی برای وداع با پیکر نازنین اش بر پاست. شخصیت های گوناگونی از طیف ها و جناح ها و گرایش های سیاسی و غیر سیاسی به حرمت نام و به احترام مقام علمی و فقهی و نیم قرن جهاد او گرد آمده اند.
مجلس سیاهپوش است و اندوه و غم در دلها جاری ست. عکس هایی از آن مراسم منتشر می شود و به دنبال آن، تفسیر و تعبیر و احکام عجیب و غریبی در باره ی اینکه چرا آقای الف کنار آقای ب نشسته است، چرا آقای جیم با آقای دال گرم گرفته و احوالپرسی می کند و ... در شبکه های مجازی سرازیر می گردد.
طبیعتا نیت افراد را خدا می داند، اما تردید نباید داشت چنین رویکردهایی که حتی به مجالس بزرگداشت و ختم هم رحم نمی کند و خط کشی های پر رنگ سیاسی و جناحی و قبیله ای و در بسیاری از موارد بی جای خود را بر قضاوت و داوری حاکم می سازد و... نه تنها هیچ آورده ی مثبتی برای کشور و مردم ندارد، بلکه آسیب های جبران ناپذیر برجای می گذارد که از تبعات و عواقب آن فقط باید به خداوند پناه ببریم و از او بخواهیم که به همه ی ما رحم کند.
