جناب آقای قالیباف
سلام و خدا قوت
از آنجا که در هفته های گذشته در رسانه ها بسیار دیدم ازتان تقدیر و تشکر می کنند. مفروض گرفتم که دلتان دیگر _مثل ما _ از تعریف و تمجیدهای اغراق آمیز پر است. لذا خلاصه مختصر و مفید به سهم خودم بابت زحماتی که طی این سال ها در شهر تهران کشیده اید تشکر می کنم و یک راست می روم سر اصل مطلب.
بعد از انتخابات درخواست کرده بودید جوان ها نقد کنند فضای سیاسی را. تحلیل کنند چرایی شکست رقبای آقای روحانی را. این نامه را پاسخی بدانید به همان چالش.
جناب آقای قالیباف، بنده و امثال بنده همان هایی هستیم که تا دیروز به قدر بضاعت مقابل باورهای کارگزارانی ایستادیم و نقدش کردیم. همان باوری که معتقد بود َسد ساخته می شود و می ماند و اختلاس امری است فراموش شدنی و رفتنی. همان باوری که می گفت تهران را باید گران کنیم تا فقط داراها در آن زیست کنند. همان باوری که می گوید چرخ توسعه را باید به حرکت واداشت حتی اگر آسیب پذیرها له شوند زیرش. همان باوری که مانور تجمل را برای مسئولین کشوری تجویز می کرد. همان باوری که انتظار مردم از حکومت اسلامی را چنان تنزل داد که تا مدت ها قوت قالب مردم این جمله شد که فلان شهردار اگر دزدید، کار هم کرد!" همان باوری که وقتی دید نارضایتی ها دارد افزایش می یابد بجای علاج، بودجه ی قوای قهریه را افزایش داد! همان باوری که مع الاسف دوباره جان گرفته و زمزمه می کند تهران شهر پولدارها است، فقرا باید بروند!
ما با آن باور شبیه لیبرالی کارگزارانی کنار نیامدیم. که اگر می آمدیم با کرباسچی ها مشکل نداشتیم. ما برنتابیدیم توسعه را به هر قیمتی. توسعه به قیمت له شدن پابرهنه ها. توسعه به قیمت لفت و لیس حرام خوار ها را. پس به شکل اولی با فسادهای موجود در مجموعه ذیل مدیریت شما نیز به بهانه ی خدماتی که انجام داده اید کنار نیامدیم. در بزنگاه انتخابات اما، چیزی نگفتیم چون - غلط یا درست - تصور می کردیم مدل مدیریتی دولت یازدهم فسادخیز تر از جناح شما است. اما حالا دیگر مصلحتی نیست که بخاطرش تعارف کنیم. حالا صریح می گوییم که اگر قبل تر از این چیزی نگفتیم استخوان در گلویمان بود و معذور بودیم. و الا ما فساد را به مثابه فضله ی موش می دانیم که حتی اگر در مقیاس یک در میلیون هم باشد خروجی را غیر قابل استفاده می کند. ما فساد را لگدی می دانیم به ده ها َمن شیر می خورد.
از ما خرده نگیرید اگر حالا که دستتان از صندلی شهرداری کوتاه است از شما بخاطر برخی فسادهای موجود در بدنه شهرداری گله می کنیم. گله کنیم که چرا با منتشر کننده اسناد "املاک نجومی" چنان کردید. منتشر کننده به هر بهانه ای این کار را کرده بود، نباید مورد شکایت از سمت شما قرار می گرفت. نباید باب نقد فساد در شهردار را مسدود می کردید. نباید هزینه ی نقد شهرداری را بالا می بردید. نباید بنا می گذاشتید شکایت شهردارها از ذره بین به دست ها را. کسی که در تهران زیست کند و چشم منصف داشته باشد خدمات شما را می بیند اما فساد موجود در بدنه ی شهرداری را هم می بیند. و سوال اینجا است که آیا واقعا حضرتعالی خبر نداشتید که برای جلو رفتن کار در بعضی بخش های شهرداری مردم مجبور بودن و هستند که دست به جیب شوند؟!
آقای شهردار سابق؛
همان چشمی که خدمات شمارا دید. لاجرم برخی انتصاب های قبیله ای و رانتی در شهرداری را ذیل مدیریت [...] حضرتعالی را هم دید. همان باوری که پای مناظره از ادعای مضحک در مورد کالای وارداتی کشف شده در خانه ی وزیر خنده اش گرفت، در مورد توضیح شما و ادعایتان در مورد دریافت کننده های "املاک نجومی" دردش گرفت.
جان کلام اینکه گفته بودید نظرمان را در مورد علت شکست اصولگراها بیان کنیم؛
جناب آقای قالیباف، به نظر بنده علت شکست اصولگراها در انتخابات نه صرفا شوراهایی پیر و فرسوده و دور از مردم و خود فهیم پندار است بلکه وجود امثال شما هم هست. مردم وقتی گفتمانی را باور نکنند به آن میل نشان نخواهند داشت. فحوای شعار انتخاباتی رقبای آقای روحانی درانتخابات مبارزه با فساد بود. و چگونه مردم باور کنند شعار مبارزه با فساد را وقتی در مجموعه ذیل مدیریت شماها فساد می بینند. وقتی می بینند شما با عدم توانایی با فساد ائتلاف کرده اید با رقیب جدی آقای روحانی. مردم دل خوشی از عملکرد دولت نداشتند. این را آمارها و ارقام ها نشان می داد. اما باید در آغوش کدام ادعا پناه می گرفتند؟!
حرف آخر
سردار، من و امثال من، شما را مدیری شناختیم که نشان داده اید ناشدنی ها شدنی است. نشان داده اید کارهای به ظاهر غیر ممکن را می شود انجام داد. لذا باور داریم که می توانید توسعه ای مبتنی بر گفتمان ناب انقلابی را محقق کنید. می توانید ضمن توسعه از بروز هرگونه فساد جلوگیری کنید. این امر سخت تر از کارهایی که انجام داده اید نیست. اما اول قدم آن است که بابت همه ی اشتباهات گذشته عذرخواهی کنید. و توجیه را کنار بگذارید.
پ ن؛ به گمانم تابحال به قدر کفایت رفتار متظاهرانه اختیار کرده ایم. به اندازه ی کافی لب فرو بسته ایم روی خطاها. به نظرم دیگر چشم بستن روی عیوب خودی برای گزک ندادن دست رقیب و بیگانه جواب نمی دهد. مجال انتخابات گذشته. فصل کیفور شدن ها و غمگین شدن های دوران بعد از انتخابات هم گذشته. لازم است رو راست باشیم. اول با خودمان و بعد با دیگران. لازم است همه با نقد درون گفتمانی پوست اندازی کنیم. خودمان را از انجماد در اشخاص و احزاب رها کنیم. چه چپی های دلسوز ایران چه راستی های دلواپس ایران. همه با گرایشات سیاسی مختلف به عیوب احزاب و اشخاص مطبوعمان"نه" بگوییم و اصلاح آن را جدی تر از دیگران مطالبه کنیم.
