نامه نیوز نوشت: هر چند شروع مجلس دهم برای اصلاح طلبان با لیست امید، پربار و پیروزمندانه بود، اما گذر زمان، آن روی سکه این پیروزی را به آنها نشان داد.
ليست اميد كه به دليل رد صلاحيت‌هاي گسترده اصلاح طلبان، براي ورود به انتخابات، دست ياري اعتداليون و چهره‌هاي مستقل را رد نكرده بود پس از پيروزي شيرين در انتخابات مجلس دهم، با تلخي «پشت پاخوردن» از سوی برخی از اعضایش مواجه شد.
انتخابات هيئت رئيسه مجلس كه آيينه تمام نمايي از وزنه اصولگرايان و اصلاح طلبان در مجلس بود، به دليل تغيير رنگ برخي از اعضاي فراكسيون اميد، بیشترین برگ برنده را نصیب اصولگرایان كرد.
اما بداقبالي اهالي ليست اميد و همراه نشدن اعضاي فراكسيون با يكديگر، در انتخاب رئيس مجلس و هیئت رئیسه خلاصه نشد، حتی اهالی اصلاح طلب مجلس در میدان انتخابات کمیسیون‌ها، بازی را به رقیب واگذار کردند. این شکست‌های مستمر تا جایی پیش رفت که محمدرضا عارف در قامت رئیس فراکسیون امید، از پشت پرده این شکست‌ها سخن گفت:« اگر برخی کم لطفی‌ها از جانب کسانی که در ائتلاف امید بودند، صورت نمی‌گرفت، بهتر به هدف خود می‌رسیدیم و به همین دلیل گلایه‌های جدی در این خصوص وجود دارد.»
البته این اولین و آخرین گلایه عارف از یاران نیمه راه نبود، چه آنکه هنوز بعد از گذشت بیش از یکسال از مجلس دهم، زمانی که قرار است عارف از انتخابات بعدی و راهبردهای اصلاح طلبان سخن بگوید، گریزی به جداشدگان لیست امید می‌زند:« ائتلافی که انجام شد بیشتر ائتلاف اصلاح طلبان و حامیان دولت بود.لیست امید شکل گرفت و متاسفانه قبل از شروع مجلس و بعد از آن، در ماه‌های اول یک تعداد از افرادی که با این نگاه در لیست امید قرار داده بودیم در فراکسیون امید حضور پیدا نکردند و متاسفانه حتی بعضاً رو در روی فراکسیون امید هم قرار گرفتند یعنی احساس عمومی دوستان شورای عالی سیاست گذاری این بود که طرح ائتلاف را مطرح نکنیم و نمی‌توانیم با این نگاه مکانیزم ائتلافی پاسخگوی مردم باشیم. ما یک برنامه در انتخابات 94 ارائه کردیم که مطالبات مردم بود و الان این تعهد ما نسبت به مردم است و مردم نمی‌گویند چند درصد از این لیست امید با شما هستند یا نه بلکه مردم در سال 98 از ما سؤال می‌کنند که برای این برنامه چه کردید و ما باید جواب دهیم.»
در واقع تجربه «یاران نیمه راه لیست امید» در مجلس، آن قدر به کام اصلاح طلبان تلخ آمده که هراس از تکرار این تجربه، آنها را به فکر انتخاب راهی دیگر یعنی تکیه بر لیست یکدست اصلاح طلب -همچون شورای شهر تهران- انداخته است.
چند عامل بعد از سال 92 موجب شده است تا اصلاح طلبان برای انتخابات سال 98 خود را بی نیاز از ائتلاف بدانند. خاطره تلخ بدعهدی‌های از یک سو و دستیابی به قدرت و از بین رفتن هراس رد صلاحیت‌ها از سوی دیگر باعث شد تا آنها برای دستیابی به قدرت خود را بی نیاز از شریک بدانند، شراکتی که از سال 92 همچون مهره‌ای شانس در دستان اصلاح طلبان قرار گرفت و گویا قرار است در سال 98 جایش را به مهره شانس جدیدی بدهد.
