جبار آذین در نقدی بسیار منفی درباره فیلم تازه رامید جوان نوشته است: ««نگار» فیلمی به شدت بی‌ارزش كه رامبد جوان آن را تنها برای تقدیم به همسرش ساخته است.»
«نگار» در مضمون و محتوا میان انواع ساختارهای سینمایی سرگردان مانده است و سازنده‌اش چون تصور كرده پست‌مدرنیسم یعنی درهم و برهم‌سازی و بی‌هدفی، هرچه از ذهنش عبور كرده و دور و اطرافش بوده را در ظرف غیرجذاب «نگار» ریخته است.
این فیلم صرفاً یك تجربه ناموفق سینمایی از رامبد جوان است كه برای تقدیم به همسرش بوده است. «نگار» برای بلندپروازی بدون دانش و عجولانه سینمایی تجربه‌های جاری سینما را هم نادیده گرفته و در نتیجه ملغمه‌ای غریب و ناهمگون از شبه‌فیلم شده است.»
او در بخش دیگری از این یادداشت درباره «نگار» می‌نویسد: «رامبد جوان بازیگر، مجری و كارگردانی كه هنوز سینما و ابزار سینمایی را به درستی نفهمیده و نشناخته و تجربه نكرده است در فیلم‌نمای جدید خود پا در مسیر تولید آثار موسوم به پست‌مدرنیسم گذاشته و به خیال خود برای دورشدن از كلیشه‌های رایج فیلم‌های ایرانی نوآوری و خلاقیت به خرج داده است.
«نگار» فیلم‌گونه‌ای آشفته و انفجاری از یادمانده‌های سینمایی ذهن پریشان جوان در قالب كاراكتری به نام نگار است كه با تركیبی نامتناسب و درهم آثاری چون «هملت»، «تلقین»، «قیصر»، «گاوخونی» و... را در تابلویی بدون شكل و قواره در جای جای خود ردیف كرده است.
«نگار» در مضمون و محتوا میان انواع ساختارهای سینمایی سرگردان مانده است و سازنده‌اش چون تصور كرده پست‌مدرنیسم یعنی درهم و برهم‌سازی و بی‌هدفی، هرچه از ذهنش عبور كرده و دور و اطرافش بوده را در ظرف غیرجذاب «نگار» ریخته است.
این فیلم صرفاً یك تجربه ناموفق سینمایی از رامبد جوان است كه برای تقدیم به همسرش بوده است. «نگار» برای بلندپروازی بدون دانش و عجولانه سینمایی تجربه‌های جاری سینما را هم نادیده گرفته و در نتیجه ملغمه‌ای غریب و ناهمگون از شبه‌فیلم شده است.»
